En hij leefde nog lang(er) en gelukkig(er)!

De trouwe volgers zullen gemerkt hebben dat het al geruime tijd geleden is dat ik het laatste bericht gepubliceerd heb. De oorzaak is simpel. Er zijn weinig belangrijke nieuwe ontwikkelingen. Eigenlijk gaat het gewoon goed. Dit bericht zal dan ook het laatste zijn, tenzij er zich bijzondere situaties voordoen (welke ik niet verwacht). Het was oktober 2011 dat ik werd opgenomen in het ziekenhuis. Ik had een lijst met klachten. Mijn evenwicht was volledig verstoord. Ik kon niet eens gewoon rechtop in bed zitten, zonder om te vallen. Ik was ook heel snel duizelig. Ik had een sonde omdat ik nauwelijks kon slikken. Ik had zelfs moeite mijn eigen speeksel door te slikken. Ik had ernstige aanvallen van de hik die soms letterlijk uren duurden. Ik zag behoorlijk dubbel wat ook nog eens zeer vermoeiend is. Lopen kon ik niet. Het gevoel aan de linkerkant van mijn lichaam was volledig verstoord, waardoor ik weinig tot geen pijnprikkels voelde en ook het verschil tussen warm en koud niet kon voelen. Tijdens de revalidatie in het Roessingh begon mijn linkerbeen steeds zeerder te doen, waardoor ik na "zware" inspanning soms 3 dagen haast niet kon lopen van de pijn. Inmiddels eet ik eigenlijk alles weer zonder noemenswaardige problemen. Bepaalde droge stoffen, zoals gebakken aardappel en patat, maar ook zeer plakkerige dingen zoals een Mars, leveren nog wel wat problemen op. Maar dat is niet zo'n ramp. Het dubbelzien is verdwenen al kwam het recent tijdens een griep nog weer even heel kort terug. Lopen gaat weer bijna als vanouds. In moeilijke situaties merk ik wel dat mijn evenwicht nog niet helemaal 100% hersteld is, maar daar heb ik in het dagelijks leven vrijwel geen last van. Als ik nu nog eens de hik heb, duurt het maar een paar minuten voordat het voorbij is. Het pijn in het been wordt nog steeds minder. Alleen als ik een tijdje op de hurken zit, heb ik moeite om overeind te komen. Mijn knie lijkt dan heel stijf te zijn. De duizeligheid speelt alleen nog op als ik me te druk maak en in stressvolle situaties, die ik dan ook zoveel mogelijk probeer te voorkomen. Het gevoel in mijn linkerkant is nog steeds verstoord, maar onderscheid tussen warm en koud is al enigszins voelbaar. Het moeten dan wel tamelijk extreme temperaturen zijn. Een paar graden verschil voel ik niet. Dit is overigens soms ook best handig. Een warme pan vastpakken, welke ik met rechts niet lang genoeg vast zou kunnen houden, pak ik dan met links. Ook bij het afwassen van glazen die niet in de vaatwasser gaan, stop ik mijn linkerhand in het warme water. Best handig! Tot op heden heb ik mijn hand nog niet verbrand, maar daar ben ik ook niet zo bang voor. Ik heb namelijk al wel eens ervaren dat te hete temperaturen echt wel opgemkert worden door mijn linkerkant. Inmiddels ben ik al weer enige tijd op arbeidstherapeutische basis aan het werk. De therapie op het Roessingh is afgerond. Ik heb inmiddels ook mijn rijbevoegdheid weer terug. Ik moest daarvoor wel een nieuw rijbewijs aanschaffen, maar goed, de mijne was toch nog maar een jaar geldig. Dus zo'n ramp was dat niet. Het werken gaat goed, al merk ik nog wel dat het geconcentreerd werken met het beeldscherm nog wel wat duizeligheid teweeg brengt. Vanaf volgende week ga ik 3 dagen 3 uur werken, waarbij de reistijd niet is meegerekend. Na 2 weken (en mijn vakantie) gaan we dat uitbreiden naar 3*4 uur. De verwachting is dat ik weer volledig arbeidsgeschikt zal worden. Het hersenstaminfarct heeft ertoe geleid dat ik me meer probeer te ontspannen en me minder druk over bepaalde dingen maak. Ik geniet meer van mijn gezin, vrienden en alles erom heen. Het heeft dus zeker ook wel iets positiefs gebracht, al klinkt dat misschien raar. Ik hoop ook dat mijn ervaringen mensen hebben doen inzien dat ze zoveel mogelijk moeten genieten van het leven. Je leven kan zomaar ineens heel anders zijn, zelfs al denk je dat het jou niet overkomt! Ik wil afsluiten door iedereen te bedanken voor de steun, lieve kaartjes, bloemen en andere vormen van medeleven en aandacht!! Het heeft me absoluut gesteund. In het bijzonder wil ik mijn vrouw Sylvia bedanken voor de geweldige manier waarop zij met de situtatie is omgegaan en hoe zij (met belangrijke steun van familie en vrienden) in die moeilijke tijd voor Guido heeft gezorgd. Liefs, Frank.