Vorige week donderdag heb ik, zoals in mijn vorige blog al vermeldt, de fitheidstest gedaan. De test zelf stelde niet veel voor. Ik moest een kort stukje op een hometrainer fietsen en de kracht werd gemeten op een 5-tal apparaten. Op die apparaten moet je dan een paar seconden maximale kracht geven. Het was veel minder inspannend dan ik had verwacht. Maar... vrijdag, zaterdag en zondag heb ik wel vreselijk veel last van mijn linkerbeen gehad. Ik kon er nauwelijks normaal mee lopen. Dit heb ik gisteren ook besproken met de sportinstructeur voordat ik met de sport ging beginnen. Blijkbaar is dit toch een redelijk normale reactie (in een minder normale situatie) op de test. Het geven van de maximale kracht blijkt toch een grote aanslag op je spieren te zijn. In een gezonde toestand levert dat niet veel problemen op, maar met de sensibilteitsproblemen die ik nu heb kan dat dus blijkbaar een flink effect geven.
We zijn gisteren dan ook niet al te actief met mijn nieuwe programma begonnen. Ik was bang dat ik desondanks vandaag weer flink last zou hebben, maar tot nu toe valt dat mee.

Gisteren heb ik ook een gesprek gehad bij de Ergotherapeut. Ergotherapie houdt zich bezig met het omgaan met een beperking bij de dagelijkse gang van zaken. Dat is heel breed en kan inhouden dat je moet stofzuigen of koken, maar ook geld tellen (i.v.m. de fijne motoriek voor het oppakken van het geld). Ook gevoelsstoornissen komen er aan bod. Ook bij het ontbijt is er begeleiding van een ergotherapeut.
Mijn vaste therapeut is met vakantie, dus ik werd nu begeleid door een andere dame. Deze had duidelijk ook een andere werkwijze... Volgens haar is mijn herstel snel gegaan. Door dit snelle herstel kan ik lichamelijk bijna alles weer dat ik voorheen ook kon. Ze merkte dan ook terecht op dat ik nu dan ook dacht dat ik alles weer op hetzelfde niveau zou moeten kunnen. Maar volgens haar moet ik juist leren toegeven aan mijn zwakkere momenten. Door steeds mijn grenzen op te zoeken en er dus overheen te gaan, zou ik eerder het herstel belemmeren dan bespoedigen. Probleem daarbij is wel dat ik mijn zwakkere momenten eerst goed moet leren herkennen. Daarom moet ik nu per half uur bij gaan houden wat ik doe en welke effecten dat op me heeft.
In ieder geval heeft me dit gesprekje al wel aan het denken gezet. Ik wil sneller dan blijkbaar goed voor me is. Lastig!

Vanmorgen moest ik al vroeg op het Roessingh zijn voor een conditie- en fitheidstest. Na de verschillende testen bleek de conditie op een redelijk niveau te zitten. Wel op een dusdanig niveau dat er nog wel wat aan verbeterd mag worden, maar ten opzichte van andere revalidanten sta ik er zeker niet slecht voor. Mijn hartslag bleek ook een mooi ritme te laten zien, zodat ik goed trainbaar blijk te zijn. Het komt bij sommige mensen voor dat de hartslag veel pieken en dalen laat zien. Dat is bij mij niet het geval.
Qua kracht viel het op dat mijn linkerbeen achterblijft ten opzichte van rechts. Ik wijt dit zelf aan het gevoel in mijn been bij inspanning. Dan doen mijn spieren namelijk best zeer. Ik krijg dan een vreemd branderig gevoel in m'n been. Dit gevoel is eigenlijk altijd wel aanwezig (helaas), maar inspanning verergt het absoluut. In ieder geval willen ze hier nu in het bijzonder aandacht aan gaan besteden.

Woensdag heb ik voor het eerst sinds mijn infarct weer op mijn eigen fiets gezeten. Voor alle zekerheid heb ik het zadel maar wat lager gezet, zodat ik makkelijker met mijn voeten op de grond kan komen als er iets zou gebeuren. Het was een spannend moment, maar het ging eigenlijk best goed. Achterom kijken levert wel problemen op, omdat ik dan snel duizelig wordt, maar al met al ging het goed.

Doordat veel dingen nu goed gaan, vallen de dingen die niet goed gaan extra op. Zo begint die duizeligheid me inmiddels behoorlijk te vervelen. Zojuist merkte ik nog dat ik ook tijdens het lopen niet goed achterom kan kijken. Mijn lichaam gedraagt zich dan alsof ik al een paar stevige kerstborrels achter de kiezen heb. Ik zwalk dan over de stoep. Ook het lang turen naar een stoplicht is lastig. Het voelt alsof mijn ogen dan vanzelf wegdraaien na een tijdje. Heel vreemd. Ik denk dat ik in het nieuwe jaar een afspraak maak bij een oogarts om te kijken of mijn duizeligheid en die concentratieprobleempjes wellicht iets te maken hebben met mijn ogen (in het bijzonder mijn rechteroog).

Afgelopen maandag heb ik een bezoekje gebracht aan het werk. Tot mijn eigen verbazing bleek zelfs de rit er naar toe al tegen te vallen. Ik kreeg al weer snel een soort gevoel van wagenziekte. Alle aandacht van de collega's kostte me ook wel wat moeite, maar toch was het prettig om weer even terug te zijn. Bij thuiskomst heb ik nog wel even een uurtje platgelegen. Maar ik had gelukkig niet het gevoel compleet gesloopt te zijn.

Tot slot wil ik iedereen fijne feestdagen wensen en uiteraard een heel gezond 2012!

Een week therapie poliklinisch

Mijn eerste week waarbij ik therapie op poliklinische basis volg, zit erop. Ik heb 2 dagen therapie in de week. Het zijn dagen waarbij ik met name sportieve dingen moet doen, zoals (individuele) sport, zwemmen en fitness. De dagen zijn gelukkig niet helemaal volgepland van 8 tot 5, maar de individuele onderdelen zijn wel mooi achter elkaar gepland, zodat ik geen uren doelloos op het Roessingh hoef rond te hangen.

De eerste dag therapie ging erg goed. Ik was al vrij vroeg op het Roessingh, waardoor ik nog mooi even bij kon kletsen met andere revalidanten, waar je natuurlijk al snel een bepaalde band mee opbouwt. Helaas bleek de man die tijdens de dag van mijn ontslag weer op werd genomen in het ziekenhuis onder verdenking van een nieuwe CVA, nog niet terug. Dat kan geen goed teken zijn. Inmiddels heb ik begrepen dat het ook inderdaad niet zo goed met hem gaat. Hij blijkt nu ook uitvalsverschijnselen (een verlamming dus) te hebben. Zwaar kl****
Ik voelde me na deze dag therapie lichamelijk gelukkig erg goed. "Inspanning is ontspanning" leek absoluut van toepassing. Ik kreeg er ook meer energie van. De volgende dag voelde ik me ook goed.
Vrijdag had ik opnieuw therapie. Door de ervaringen van woensdag was ik van mening dat ik er iets fanatieker tegenaan kon gaan. Het voelde allemaal prima. Het fietsen buiten ging ook super! Na de therapie ben ik naar de bus gelopen. Eenmaal aangekomen in de stad, besloot ik Sylvia van het werk op te halen. Zij werkt namelijk in de stad. Sylvia zou al haast vrij zijn tegen de tijd dat ik bij haar zou zijn. Daarbij hebben ook haar collega's (net als die van mij) veel interesse getoond in mijn situatie. Toch is het nog een heel stuk lopen naar haar werk. De trip bleek zwaarder dan ik ingeschat had. Dat we daarna ook nog Guido van mijn schoonouders op moesten halen, hielp ook niet echt.
Zaterdag bleek de inspanning van vrijdag inderdaad te veel te zijn geweest. Mijn evenwicht is beroerd en ik voel me licht in mijn hoofd. Regelmatig moet ik steun zoeken om niet om te vallen. Mmm, blijkbaar heb ik mijn grenzen dus overschreden. Een leer voor de volgende keer.

Zaterdag werd er overigens nog een prachtig boeket van mijn collega's bezorgd. Deze bleek een week te laat te zijn, maar dat kwam eigenlijk prima uit! Want die week daarvoor hadden we nog 3 bossen op de vaas staan een een 4e zou een probleem t.a.v. lege vazen hebben opgeleverd. Daarbij heeft Intratuin al wijze van excuus een extra "boeket" van Amarillissen kado gedaan. Dus 2 voor de prijs van 1!

Een lezing in het ziekenhuis

Vandaag was de dag dat de neuroloog in opleiding die mij tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis begeleide, een lezing moest houden voor een 15-20 tal artsen en artsen in opleiding. Aangezien het Wallenberg-syndroom wat ik had vrij uniek blijkt te zijn, heeft ze hierover haar lezing gehouden en mij gevraagd hierbij aanwezig te zijn. Toen we in de zaal aan kwamen, was er nog niemand. Ze vertelde me toen dat ze behoorlijk zenuwachtig was. Toch leuk om te horen, aangezien ik het spreken in een dergelijke groep ook niet zo heel geweldig vind. Vreemd genoeg voelde ik mezelf overigens erg ontspannend. Maar goed, ik hoefde dan ook alleen maar mijn verhaal te vertellen en werd niet beoordeeld. Het ging erom dat ik vertelde wat er zich de avond van het infarct zich heeft afgespeeld en welke symptomen zich voordeden. Verder herhaalde de neuroloog in opleiding nog enkele eenvoudige tests die ze ook tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis deed. Enkele artsen in opleiding werden uitgenodigd om me eens diep in de ogen te kijken... Aangezien mijn ene pupil nog steeds kleiner is dan de andere en mijn ooglid hangt. Dit blijkt het syndroom van Horner te heten. Ze wisten dit overigens feilloos te benoemen.

Overigens had ik haast nog afgebeld voor de lezing, want ik voelde me vandaag zeker niet super. Gisteren ben ik al om 21:30 uur naar bed gegaan, maar heb slecht geslapen. Ik voelde me gisteravond al misselijk en zo werd ik vanochtend ook wakker. Even voor de wc haalde weinig uit, aangezien ik een lege maag had. Toch ging het daarna wel wat beter. Goed genoeg om wel de trip naar het ziekenhuis te maken. Sylvia heeft me gebracht, hoewel die er zelf ook beroerd aan toe was. Hopelijk voelen we ons morgen allebei beter. Dan kan Sylvia werken en kan ik naar het Roessingh voor de 1e keer poliklinische therapie.

weer thuis

Inmiddels ben ik al weer een paar dagen thuis. Het vertrek op het Roessingh viel achteraf was tegen, omdat ik die morgen nog even samen heb gefietst met een andere revalidant. Een oudere man die ik heb leren kennen als een zeer vriendelijke, opgewekte en sympathieke kerel. Nadat ik ben gestopt met fietsen, omdat Sylvia er zo aan zou komen, is hij nog even doorgegaan. Vlak voor vertrek hoorde ik dat hij was gestopt met fietsen, omdat hij zich absoluut niet lekker voelde. Hij is toen afgevoerd na het ziekenhuis onder verdenking van een nieuwe beroerte. Heel vervelend. Ik hoop dat alles mee bleek te vallen.
De thuiskomst was erg fijn. Na de kleren e.d. die ik op het Roessingh had, thuis af te hebben geleverd, zijn we de stad in gegaan om te lunchen. Het was voor mij weken geleden dat ik voor het laatst in de stad geweest was. De lunch bij Delifranch was erg lekker. Het slenteren door de stad bleek wel vermoeiend, maar het was wel erg fijn om weer even gewoon door de binnenstad te kunnen lopen. Thuis was het huis versierd met slingers en een welkom thuis-bord. Mijn schoonmoeder en mijn schoonzus hebben hiervoor gezorgd. Erg leuk! Die dag werden er ook nog 2 bossen bloemen bezorgd. Een erg hartelijke thuiskomst dus. Bij het ophalen van Guido van het kinderdagverblijf was ook onze vaste leidster erg blij dat ik er weer bij was. Donderdag had ik helaas wel behoorlijk hoofdpijn. Dat was waarschijnlijk de tol die ik moest betalen voor het dagje stad...

Inmiddels ben ik al een paar dagen thuis en het gaat eigenlijk best goed. Af en toe ga ik even languit op de bank om bij te tanken. Stukjes wandelen gaat goed, hoewel ik zelf merk dat ik nog wat onzeker op mijn benen sta. Wellicht dat dit voor de buitenwereld helemaal niet opvalt, maar het voelt nog niet helemaal goed. Onze kleine man Guido is op dit moment ziek. Dat komt waarschijnlijk door spuitjes die hij afgelopen dinsdag heeft gehad. Hij huilt veel en is redelijk aanhankelijk. Dat is wel extra zwaar. Maar al met al voel ik me behoorlijk goed.

De hoeveelheid dagtherapie die ik moet volgen, blijkt mee te vallen. Tot nu toe zijn er 2 dagen waarop er therapie is gepland. Ik verwacht niet dat dit nog meer gaat worden. De therapie bestaat voor het belangrijkste deel uit sportieve dingen als zwemmen, fitnessen en zaalsport. Daarnaast wil de logopediste me nog zien voor de slikproblemen. Die slikproblemen trouwens zijn zeker nog niet voorbij, maar ik leer er wel steeds beter mee omgaan en het levert dus ook minder problemen op. Bij ergotherapie krijg ik nog de spiegeltherapie om het gevoel in mijn linkerhant zoveel mogelijk weer nogmaal te krijgen. Daarnaast ga ik met 1 van de dames van ergotherapie fietsen. Dit gaat al steeds beter. We zoeken steeds meer plekken op waar meer verkeer is. Maar ik verwacht dat als dit goed blijft gaan, deze therapie binnenkort niet meer nodig zal zijn.

Morgen moet ik nog even op het ziekenhuis verschijnen. De neuroloog in opleiding die mij tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis heeft behandeld, houd een lezing over mijn aandoening. Hiervoor heeft ze mij destijds ook gefilmd. Nu word ik geacht bij die lezing (voor zo'n 20 artsen!) aanwezig te zijn. Wat precies mijn rol is, is me niet duidelijk. We zullen zien.