Vanmorgen moest ik al vroeg op het Roessingh zijn voor een conditie- en fitheidstest. Na de verschillende testen bleek de conditie op een redelijk niveau te zitten. Wel op een dusdanig niveau dat er nog wel wat aan verbeterd mag worden, maar ten opzichte van andere revalidanten sta ik er zeker niet slecht voor. Mijn hartslag bleek ook een mooi ritme te laten zien, zodat ik goed trainbaar blijk te zijn. Het komt bij sommige mensen voor dat de hartslag veel pieken en dalen laat zien. Dat is bij mij niet het geval.
Qua kracht viel het op dat mijn linkerbeen achterblijft ten opzichte van rechts. Ik wijt dit zelf aan het gevoel in mijn been bij inspanning. Dan doen mijn spieren namelijk best zeer. Ik krijg dan een vreemd branderig gevoel in m'n been. Dit gevoel is eigenlijk altijd wel aanwezig (helaas), maar inspanning verergt het absoluut. In ieder geval willen ze hier nu in het bijzonder aandacht aan gaan besteden.

Woensdag heb ik voor het eerst sinds mijn infarct weer op mijn eigen fiets gezeten. Voor alle zekerheid heb ik het zadel maar wat lager gezet, zodat ik makkelijker met mijn voeten op de grond kan komen als er iets zou gebeuren. Het was een spannend moment, maar het ging eigenlijk best goed. Achterom kijken levert wel problemen op, omdat ik dan snel duizelig wordt, maar al met al ging het goed.

Doordat veel dingen nu goed gaan, vallen de dingen die niet goed gaan extra op. Zo begint die duizeligheid me inmiddels behoorlijk te vervelen. Zojuist merkte ik nog dat ik ook tijdens het lopen niet goed achterom kan kijken. Mijn lichaam gedraagt zich dan alsof ik al een paar stevige kerstborrels achter de kiezen heb. Ik zwalk dan over de stoep. Ook het lang turen naar een stoplicht is lastig. Het voelt alsof mijn ogen dan vanzelf wegdraaien na een tijdje. Heel vreemd. Ik denk dat ik in het nieuwe jaar een afspraak maak bij een oogarts om te kijken of mijn duizeligheid en die concentratieprobleempjes wellicht iets te maken hebben met mijn ogen (in het bijzonder mijn rechteroog).

Afgelopen maandag heb ik een bezoekje gebracht aan het werk. Tot mijn eigen verbazing bleek zelfs de rit er naar toe al tegen te vallen. Ik kreeg al weer snel een soort gevoel van wagenziekte. Alle aandacht van de collega's kostte me ook wel wat moeite, maar toch was het prettig om weer even terug te zijn. Bij thuiskomst heb ik nog wel even een uurtje platgelegen. Maar ik had gelukkig niet het gevoel compleet gesloopt te zijn.

Tot slot wil ik iedereen fijne feestdagen wensen en uiteraard een heel gezond 2012!