De laatste tijd voel ik me steeds beter, het duizelige gevoel wordt minder en ook de pijn in mijn been begint weg te trekken. Maar dan komt het moment dat ik rijles heb. Voor de rijles wil de instructeur de maximale remdruk meten. Dat houdt in dat ik zo hard mogelijk het rempedaal in moet drukken, terwijl hij daar een apparaatje onder houd. Ik moet ook met links deze test doen. Waar ik op dat moment al bang voor was, gebeurt ook. De hevige pijn in mijn linkerbeen, zoals ik die ook had na de conditietest, keert terug!! Het weekend na de bewuste rijles zijn Sylvia en ik met zijn 2-en een weekend weggeweest. Tijdens dit weekend ging het lopen zeker niet goed, maar ik weigerde me het weekend erdoor te laten verkloten. Maandag zijn we op de terugweg nog in Amersfoort geweest. Daar moest ik me bijna letterlijk doorheen slepen. Ik kon nauwelijks nog lopen. Het deed vreselijk zeer. Tegelijkertijd werkt deze pijn en beperking in je beweging erg vermoeiend. Ik had dus pijn, kon moeilijk bewegen en was snel moe, waardoor zelfs de duizeligheid terugkwam. Genoeg reden om een tamelijk depressief weekje achter de rug te hebben.
Gelukkig voel ik de pijn inmiddels heel langzaam wegtrekken. Ik weiger nog steeds om me er al te veel door te laten beperken, hoe pijnlijk dat soms ook is. Vandaag zijn we naar het tuincentrum geweest. We hebben het voorjaar in huis gebracht. De combinatie van zon en voorjaarsbloemen in huis doen mijn humeur weer goed. Ik hoop op een week waarin het steeds weer beter gaat.
In ieder geval hebben we donderdag het gesprek met de neuroloog. Hopelijk kan die een aantal vragen beantwoorden en heeft die ook een verklaring (en oplossing?) voor mijn pijnlijk spieren. Wordt vervolgd....
zaterdag 28 januari 2012
vrijdag 20 januari 2012
Weer rijden!! ... of toch niet??
Vandaag heb ik de rijles via het Roessingh gevolgd. Deze rijles is nodig om weer te mogen rijden.
De rijles zelf ging goed. Wel merk ik dat ik meer tegen de as van de weg aan rijd dan ik normaal deed. Met andere woorden, ik rij dus verder naar het midden van de weg dan nodig is. Maar ik heb het zelf wel in de gaten en dat is volgens de instructeur erg belangrijk. Daarbij reageer ik wel op tegemoetkomend verkeer, dus er ontstaan geen gevaarlijke situaties. De instructeur heeft situaties meegemaakt van mensen die niet in de gaten hadden welke plaats zij op de weg innamen, met als gevolg dat ze meerdere keren een stoep op reden, de berm in reden, maar ook recht op tegenliggers af reden zonder daar op te reageren!!
De conclusie was dan ook dat de rijles goed ging en de instructeur me geschikt acht voor deelname aan het verkeer. Dus ik mag weer rijden?!! Euhh, nee..... Dankzij een "mooie" regeling, de Regeling eisen geschiktheid 2000 (http://wetten.overheid.nl/BWBR0011362/geldigheidsdatum_20-01-2012), mag ik pas weer rijden als er aan meerdere eisen wordt voldaan.
1. Er wordt een Eigen Verklaring ingevuld en opgestuurd naar het CBR.
Kosten € 25,-
2. Maar de rijles en de Eigen Verklaring zijn niet voldoende. Er is ook altijd bij een TIA of beroerte een medische keuring nodig! Deze keuring zal gedaan worden door een revalidatiearts, anders dan mijn eigen revalidatiearts.
Kosten € 178,-
3. Met een beetje mazzel volgt er nu een verklaring van geschiktheid van het CBR. In het meest beroerde geval wil het CBR een aanvullende rijtest doen. Dat kan dan bij het Roessing, maar kost uiteraard geld.
Kosten € 70,-.
Al met al ben ik dus ruim € 200,- armer voordat ik weer kan rijden. En dan duurt het ook nog eens een hele tijd voordat ik de hele procedure door ben. Dus het is erg prettig dat ik volgens het Roessingh weer de weg op mag, maar ik moet nog een flinke tijd geduld hebben voordat het ook echt zover is....
De rijles zelf ging goed. Wel merk ik dat ik meer tegen de as van de weg aan rijd dan ik normaal deed. Met andere woorden, ik rij dus verder naar het midden van de weg dan nodig is. Maar ik heb het zelf wel in de gaten en dat is volgens de instructeur erg belangrijk. Daarbij reageer ik wel op tegemoetkomend verkeer, dus er ontstaan geen gevaarlijke situaties. De instructeur heeft situaties meegemaakt van mensen die niet in de gaten hadden welke plaats zij op de weg innamen, met als gevolg dat ze meerdere keren een stoep op reden, de berm in reden, maar ook recht op tegenliggers af reden zonder daar op te reageren!!
De conclusie was dan ook dat de rijles goed ging en de instructeur me geschikt acht voor deelname aan het verkeer. Dus ik mag weer rijden?!! Euhh, nee..... Dankzij een "mooie" regeling, de Regeling eisen geschiktheid 2000 (http://wetten.overheid.nl/BWBR0011362/geldigheidsdatum_20-01-2012), mag ik pas weer rijden als er aan meerdere eisen wordt voldaan.
1. Er wordt een Eigen Verklaring ingevuld en opgestuurd naar het CBR.
Kosten € 25,-
2. Maar de rijles en de Eigen Verklaring zijn niet voldoende. Er is ook altijd bij een TIA of beroerte een medische keuring nodig! Deze keuring zal gedaan worden door een revalidatiearts, anders dan mijn eigen revalidatiearts.
Kosten € 178,-
3. Met een beetje mazzel volgt er nu een verklaring van geschiktheid van het CBR. In het meest beroerde geval wil het CBR een aanvullende rijtest doen. Dat kan dan bij het Roessing, maar kost uiteraard geld.
Kosten € 70,-.
Al met al ben ik dus ruim € 200,- armer voordat ik weer kan rijden. En dan duurt het ook nog eens een hele tijd voordat ik de hele procedure door ben. Dus het is erg prettig dat ik volgens het Roessingh weer de weg op mag, maar ik moet nog een flinke tijd geduld hebben voordat het ook echt zover is....
donderdag 19 januari 2012
bedrijfsfilm Het Roessingh
Tijdens mijn laatste sportsessie op het Roessing, bleek de begeleider de nieuwste bedrijfsfilm van het Roessingh aan het kijken. Als je kennis wilt maken met het Roessingh (van een veilige afstand), kijk dan op http://www.roessingh.nl/bedrijfsfilm. Via de keuzebalk onder de film, kun je (na wat oefening waarschijnlijk) de optie CVA kiezen. Je zult dan een groot aantal mensen voorbij zien komen met wie ik tijdens mijn verblijf in het Roessingh vrijwel dagelijks omgang heb gehad. Ook krijg je enigszins een indruk van mijn leven tijdens het verblijf daar.
Gelukkig gaat het op dit moment zeer goed. Er zijn op dit moment nog maar weinig restverschijnselen over waar ik last van heb. Mijn zere linker been doet gelukkig al veel minder zeer en ook de duizeligheid neemt af. Morgen, vrijdag dus, volg ik een rijles via het Roessingh. Met een beetje geluk mag ik dus zeer spoedig weer rijden. Al hebben we al wel gemerkt dat de accu van mijn auto leeg is..... Even een accupool loshalen was misschien verstandig geweest, maar op dat moment is dat wel het laatste waar je aan denkt.
Op 2 februari staat er een poli-afspraak gepland om de (goede) uitslag van de laatste MRI te bespreken. Ook kan ik dan nog een aantal vragen die ik nog heb, stellen.
Gelukkig gaat het op dit moment zeer goed. Er zijn op dit moment nog maar weinig restverschijnselen over waar ik last van heb. Mijn zere linker been doet gelukkig al veel minder zeer en ook de duizeligheid neemt af. Morgen, vrijdag dus, volg ik een rijles via het Roessingh. Met een beetje geluk mag ik dus zeer spoedig weer rijden. Al hebben we al wel gemerkt dat de accu van mijn auto leeg is..... Even een accupool loshalen was misschien verstandig geweest, maar op dat moment is dat wel het laatste waar je aan denkt.
Op 2 februari staat er een poli-afspraak gepland om de (goede) uitslag van de laatste MRI te bespreken. Ook kan ik dan nog een aantal vragen die ik nog heb, stellen.
maandag 16 januari 2012
Uitslag van de MRI
Vandaag zou het Blue Monday zijn, de meest deprimerende dag van het jaar. Uitgerekend de dag dat ik uitslag van de nieuwe MRI-scan zou krijgen. Om 2 uur zou ik gebeld worden door de neuroloog. Een neuroloog overigens waar ik naar mijn weten nog nooit geen contact mee heb gehad... Al ruim voor 2 uur kreeg ik het verlossende telefoontje. De onregelmatigheden die op de eerste scan zichtbaar waren, de scheur in de wand van het bloedvat, waren niet langer zichtbaar!! Alles is dus weer normaal.
Ik had een lijst met vragen klaar liggen voor de neuroloog, maar ze stelde zelf al voor om nog een poli-afspraak te maken om verder te praten over de uitslag. Dat leek mijzelf sowieso al een veel beter plan, dus ik heb mijn vragen nog meer even bewaard. Des te handiger omdat mijn stem erg slecht is vanwege een verkoudheid. Mogelijk hoef ik in de toekomst zelfs de Ascal (bloedverdunner) niet meer te slikken. Prettig uiteraard, maar zolang ze mijn geen duidelijkheid over de oorzaak kunnen geven, wil ik daar nog wel een gesprekje over voeren.
Het zonnetje schijnt, ik ben weer "gezond"verklaart. Wat een heerlijke dag!!! Niets geen Blue Monday!
Verschillende emoties razen door mijn lichaam. Ik denk dat ik zo maar even een stukje ga wandelen.
Ik had een lijst met vragen klaar liggen voor de neuroloog, maar ze stelde zelf al voor om nog een poli-afspraak te maken om verder te praten over de uitslag. Dat leek mijzelf sowieso al een veel beter plan, dus ik heb mijn vragen nog meer even bewaard. Des te handiger omdat mijn stem erg slecht is vanwege een verkoudheid. Mogelijk hoef ik in de toekomst zelfs de Ascal (bloedverdunner) niet meer te slikken. Prettig uiteraard, maar zolang ze mijn geen duidelijkheid over de oorzaak kunnen geven, wil ik daar nog wel een gesprekje over voeren.
Het zonnetje schijnt, ik ben weer "gezond"verklaart. Wat een heerlijke dag!!! Niets geen Blue Monday!
Verschillende emoties razen door mijn lichaam. Ik denk dat ik zo maar even een stukje ga wandelen.
donderdag 12 januari 2012
Een matige week
Deze week is de update van de blog later dan normaal. Dat heeft verschillende oorzaken.
Ten eerste had ik maandagmorgen een afspraak met de revalidatiearts van het Roessingh.
Tijdens dit gesprek is er besloten om nog een periode van 6 weken aan therapie te gaan volgen. Na deze periode volgt er dan opnieuw een gesprek en wordt de situatie op dat moment bekeken. Maar het is waarschijnlijk dat de therapie dan dusdanig ver is gevorderd, dan een vervolg niet noodzakelijk zal worden geacht. Tijdens het gesprek is eveneens besloten dat er op korte termijn een rijles zal gaan volgen om te bepalen of het weer verantwoord is dat ik aan het verkeer deelneem. Overigens waren er waarschijnlijk ook voor het infarct bij sommigen al wel twijfels of het wel verantwoord is dat ik auto rijd ;)
Naar aanleiding van mijn opmerking over mijn gevoelige/pijnlijke linkerkant (linkerbeen in het bijzonder), gaf ze aan dat dit mogelijk een blijvend gevolg zal zijn. In ieder geval zal het zeer waarschijnlijk een zwakke plek blijven, waar ik met name bij ziekte last van zal hebben. Ze moet op dat moment een vooruitziende blik hebben gehad....
Om 17:35 had ik de nieuwe MRI-scan. Deze scan is bedoeld om te kijken in hoeverre het beschadigde bloedvat zich hersteld heeft. Tijdens de korte autoreis er naar toe heb ik Sylvia verteld dat ik last kreeg van mijn keel en neus. Dat zijn bij mij tekenen dat er op zijn minst een verkoudheid op de loer ligt. De MRI zelf duurde overigens maar 20 minuten. Ik had verwacht dat dit veel langer zou zijn, aangezien de eerste MRI tijdens mijn opname in het ziekenhuis, ook langer duurde. De prik voor de contrastvloeistof heb ik bewust in mijn linkerarm laten zetten. Dit is mijn ongevoelige of in ieder geval minder gevoelige kant. Toch kon ik de prik wel licht voelen. Het gevoel keert dus toch wel wat terug! De uitslag van de scan is volgende week maandag, althans zo is het gepland. Met het ziekenhuis weet je het maar nooit...
Eenmaal weer thuis ging mijn gezondheid in recordtempo achteruit. Nog geen 2 uur nadat ik de eerste symptomen van een zere keel kreeg, lag ik rillend en met hoofdpijn onder een deken op de bank. Mijn been deed, zoals voorspeld door de revalidatiearts, vreselijk zeer. Dat is des te vervelender omdat ik juist vorige week vrijdag het gevoel begon te krijgen dat het nare gevoel minder werd!
Afgelopen dindsdag zou ik ook therapie hebben gehad, maar die heb ik afgezegd. En dat was maar goed ook, want die middag voelde ik me tamelijk beroerd en had veel last van mijn been. Gelukkig is de griep (?) bijna net zo snel verdwenen als dat hij is gekomen, want op dit moment heb ik afgezien van een verkoudheidje eigenlijk geen last meer. Het nare gevoel in mijn benen is gelukkig ook weer flink afgenomen.
Morgen ga ik wel weer naar de therapie. Maar wat betreft de spinning ga ik het wel wat rustiger aandoen. Vorige weer vrijdag heb ik 1 uur lang spinning gehad op een vrij pittig niveau. Hoewel het vreselijk zwaar was, ging het verder goed. Maar toch heb ik het hele weekend een licht gevoel in mijn hoofd gehad, waardoor ik sneller duizelig werd. Dat kan vast niet de bedoeling zijn! Dat lijkt ook niet in overeenstemming met de lessen van ergotherapie. Daar leren ze me juist om mijn grenzen te leren (her)kennen, zodat ik niet over mijn grenzen heen ga. Maar volgens mij is dat wel wat er vorige week is gebeurd.....
Ten eerste had ik maandagmorgen een afspraak met de revalidatiearts van het Roessingh.
Tijdens dit gesprek is er besloten om nog een periode van 6 weken aan therapie te gaan volgen. Na deze periode volgt er dan opnieuw een gesprek en wordt de situatie op dat moment bekeken. Maar het is waarschijnlijk dat de therapie dan dusdanig ver is gevorderd, dan een vervolg niet noodzakelijk zal worden geacht. Tijdens het gesprek is eveneens besloten dat er op korte termijn een rijles zal gaan volgen om te bepalen of het weer verantwoord is dat ik aan het verkeer deelneem. Overigens waren er waarschijnlijk ook voor het infarct bij sommigen al wel twijfels of het wel verantwoord is dat ik auto rijd ;)
Naar aanleiding van mijn opmerking over mijn gevoelige/pijnlijke linkerkant (linkerbeen in het bijzonder), gaf ze aan dat dit mogelijk een blijvend gevolg zal zijn. In ieder geval zal het zeer waarschijnlijk een zwakke plek blijven, waar ik met name bij ziekte last van zal hebben. Ze moet op dat moment een vooruitziende blik hebben gehad....
Om 17:35 had ik de nieuwe MRI-scan. Deze scan is bedoeld om te kijken in hoeverre het beschadigde bloedvat zich hersteld heeft. Tijdens de korte autoreis er naar toe heb ik Sylvia verteld dat ik last kreeg van mijn keel en neus. Dat zijn bij mij tekenen dat er op zijn minst een verkoudheid op de loer ligt. De MRI zelf duurde overigens maar 20 minuten. Ik had verwacht dat dit veel langer zou zijn, aangezien de eerste MRI tijdens mijn opname in het ziekenhuis, ook langer duurde. De prik voor de contrastvloeistof heb ik bewust in mijn linkerarm laten zetten. Dit is mijn ongevoelige of in ieder geval minder gevoelige kant. Toch kon ik de prik wel licht voelen. Het gevoel keert dus toch wel wat terug! De uitslag van de scan is volgende week maandag, althans zo is het gepland. Met het ziekenhuis weet je het maar nooit...
Eenmaal weer thuis ging mijn gezondheid in recordtempo achteruit. Nog geen 2 uur nadat ik de eerste symptomen van een zere keel kreeg, lag ik rillend en met hoofdpijn onder een deken op de bank. Mijn been deed, zoals voorspeld door de revalidatiearts, vreselijk zeer. Dat is des te vervelender omdat ik juist vorige week vrijdag het gevoel begon te krijgen dat het nare gevoel minder werd!
Afgelopen dindsdag zou ik ook therapie hebben gehad, maar die heb ik afgezegd. En dat was maar goed ook, want die middag voelde ik me tamelijk beroerd en had veel last van mijn been. Gelukkig is de griep (?) bijna net zo snel verdwenen als dat hij is gekomen, want op dit moment heb ik afgezien van een verkoudheidje eigenlijk geen last meer. Het nare gevoel in mijn benen is gelukkig ook weer flink afgenomen.
Morgen ga ik wel weer naar de therapie. Maar wat betreft de spinning ga ik het wel wat rustiger aandoen. Vorige weer vrijdag heb ik 1 uur lang spinning gehad op een vrij pittig niveau. Hoewel het vreselijk zwaar was, ging het verder goed. Maar toch heb ik het hele weekend een licht gevoel in mijn hoofd gehad, waardoor ik sneller duizelig werd. Dat kan vast niet de bedoeling zijn! Dat lijkt ook niet in overeenstemming met de lessen van ergotherapie. Daar leren ze me juist om mijn grenzen te leren (her)kennen, zodat ik niet over mijn grenzen heen ga. Maar volgens mij is dat wel wat er vorige week is gebeurd.....
woensdag 4 januari 2012
Een nieuw begin
Het jaar 2012 is begonnen. Een goed moment om al mijn volgers een goed, maar vooral gezond 2012 toe te wensen!
Een verblijf in het Roessingh leert je wel dat gezondheid niet vanzelfsprekend is. Ook krijg je er meer respect voor andere mensen, in het bijzonder die met een beperking. Ik hoop dat deze blog er toe kan bijdragen dat er meer respect voor elkaar komt. In het Roessingh zijn mensen in tranen, omdat ze na intensieve therapie weer een paar passen zonder een rolstoel kunnen zetten, zodat ze met de kerstdagen overdag naar huis mochten. Dat is best heftig om mee te maken. Het is niet fijn te horen dat ze zich eenmaal thuis realiseren dat ze zich nog lang niet zelfstandig kunnen redden...
Zelf ben ik gelukkig al op het punt aanbeland dat ik kan starten met spinning. Afgelopen vrijdag heb ik eerst een half uur meegedraaid om te kijken hoe dat gaat en welke reactie mijn lichaam daarop geeft. Tot mijn eigen verbazing kon ik het behoorlijk volhouden (we gaan dan natuurlijk ook niet tot het uiterste) en ik heb er minder last van gehad dan ik had verwacht. Ik had het zwemmen bewust al afgezegd, omdat ik al last had en ik bang was dat de spinning dit alleen maar zou verergeren. Aanstaande vrijdag gaan we de spinningsessie uitbouwen, althans als het aan mij ligt. Gisteren hebben we ook de fitnessoefeningen geintensiveerd. Ik had nog best last van mijn linkerbeen, maar tot nu toe is dat gelukkig niet erger geworden na deze training. Misschien is het er zelfs wel beter van geworden! Vreemd, ik snap het niet. Hopelijk kan de neuroloog me daar binnenkort meer over vertellen.
Aanstaande maandag krijg ik weer een MRI-scan. Helaas moet ik dan nog wel een week wachten op de uitslag.
Een verblijf in het Roessingh leert je wel dat gezondheid niet vanzelfsprekend is. Ook krijg je er meer respect voor andere mensen, in het bijzonder die met een beperking. Ik hoop dat deze blog er toe kan bijdragen dat er meer respect voor elkaar komt. In het Roessingh zijn mensen in tranen, omdat ze na intensieve therapie weer een paar passen zonder een rolstoel kunnen zetten, zodat ze met de kerstdagen overdag naar huis mochten. Dat is best heftig om mee te maken. Het is niet fijn te horen dat ze zich eenmaal thuis realiseren dat ze zich nog lang niet zelfstandig kunnen redden...
Zelf ben ik gelukkig al op het punt aanbeland dat ik kan starten met spinning. Afgelopen vrijdag heb ik eerst een half uur meegedraaid om te kijken hoe dat gaat en welke reactie mijn lichaam daarop geeft. Tot mijn eigen verbazing kon ik het behoorlijk volhouden (we gaan dan natuurlijk ook niet tot het uiterste) en ik heb er minder last van gehad dan ik had verwacht. Ik had het zwemmen bewust al afgezegd, omdat ik al last had en ik bang was dat de spinning dit alleen maar zou verergeren. Aanstaande vrijdag gaan we de spinningsessie uitbouwen, althans als het aan mij ligt. Gisteren hebben we ook de fitnessoefeningen geintensiveerd. Ik had nog best last van mijn linkerbeen, maar tot nu toe is dat gelukkig niet erger geworden na deze training. Misschien is het er zelfs wel beter van geworden! Vreemd, ik snap het niet. Hopelijk kan de neuroloog me daar binnenkort meer over vertellen.
Aanstaande maandag krijg ik weer een MRI-scan. Helaas moet ik dan nog wel een week wachten op de uitslag.
Abonneren op:
Posts (Atom)