Een matige week

Deze week is de update van de blog later dan normaal. Dat heeft verschillende oorzaken.

Ten eerste had ik maandagmorgen een afspraak met de revalidatiearts van het Roessingh.
Tijdens dit gesprek is er besloten om nog een periode van 6 weken aan therapie te gaan volgen. Na deze periode volgt er dan opnieuw een gesprek en wordt de situatie op dat moment bekeken. Maar het is waarschijnlijk dat de therapie dan dusdanig ver is gevorderd, dan een vervolg niet noodzakelijk zal worden geacht. Tijdens het gesprek is eveneens besloten dat er op korte termijn een rijles zal gaan volgen om te bepalen of het weer verantwoord is dat ik aan het verkeer deelneem. Overigens waren er waarschijnlijk ook voor het infarct bij sommigen al wel twijfels of het wel verantwoord is dat ik auto rijd ;)
Naar aanleiding van mijn opmerking over mijn gevoelige/pijnlijke linkerkant (linkerbeen in het bijzonder), gaf ze aan dat dit mogelijk een blijvend gevolg zal zijn. In ieder geval zal het zeer waarschijnlijk een zwakke plek blijven, waar ik met name bij ziekte last van zal hebben. Ze moet op dat moment een vooruitziende blik hebben gehad....

Om 17:35 had ik de nieuwe MRI-scan. Deze scan is bedoeld om te kijken in hoeverre het beschadigde bloedvat zich hersteld heeft. Tijdens de korte autoreis er naar toe heb ik Sylvia verteld dat ik last kreeg van mijn keel en neus. Dat zijn bij mij tekenen dat er op zijn minst een verkoudheid op de loer ligt. De MRI zelf duurde overigens maar 20 minuten. Ik had verwacht dat dit veel langer zou zijn, aangezien de eerste MRI tijdens mijn opname in het ziekenhuis, ook langer duurde. De prik voor de contrastvloeistof heb ik bewust in mijn linkerarm laten zetten. Dit is mijn ongevoelige of in ieder geval minder gevoelige kant. Toch kon ik de prik wel licht voelen. Het gevoel keert dus toch wel wat terug! De uitslag van de scan is volgende week maandag, althans zo is het gepland. Met het ziekenhuis weet je het maar nooit...

Eenmaal weer thuis ging mijn gezondheid in recordtempo achteruit. Nog geen 2 uur nadat ik de eerste symptomen van een zere keel kreeg, lag ik rillend en met hoofdpijn onder een deken op de bank. Mijn been deed, zoals voorspeld door de revalidatiearts, vreselijk zeer. Dat is des te vervelender omdat ik juist vorige week vrijdag het gevoel begon te krijgen dat het nare gevoel minder werd!
Afgelopen dindsdag zou ik ook therapie hebben gehad, maar die heb ik afgezegd. En dat was maar goed ook, want die middag voelde ik me tamelijk beroerd en had veel last van mijn been. Gelukkig is de griep (?) bijna net zo snel verdwenen als dat hij is gekomen, want op dit moment heb ik afgezien van een verkoudheidje eigenlijk geen last meer. Het nare gevoel in mijn benen is gelukkig ook weer flink afgenomen.

Morgen ga ik wel weer naar de therapie. Maar wat betreft de spinning ga ik het wel wat rustiger aandoen. Vorige weer vrijdag heb ik 1 uur lang spinning gehad op een vrij pittig niveau. Hoewel het vreselijk zwaar was, ging het verder goed. Maar toch heb ik het hele weekend een licht gevoel in mijn hoofd gehad, waardoor ik sneller duizelig werd. Dat kan vast niet de bedoeling zijn! Dat lijkt ook niet in overeenstemming met de lessen van ergotherapie. Daar leren ze me juist om mijn grenzen te leren (her)kennen, zodat ik niet over mijn grenzen heen ga. Maar volgens mij is dat wel wat er vorige week is gebeurd.....