Vandaag was de dag dat de neuroloog in opleiding die mij tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis begeleide, een lezing moest houden voor een 15-20 tal artsen en artsen in opleiding. Aangezien het Wallenberg-syndroom wat ik had vrij uniek blijkt te zijn, heeft ze hierover haar lezing gehouden en mij gevraagd hierbij aanwezig te zijn. Toen we in de zaal aan kwamen, was er nog niemand. Ze vertelde me toen dat ze behoorlijk zenuwachtig was. Toch leuk om te horen, aangezien ik het spreken in een dergelijke groep ook niet zo heel geweldig vind. Vreemd genoeg voelde ik mezelf overigens erg ontspannend. Maar goed, ik hoefde dan ook alleen maar mijn verhaal te vertellen en werd niet beoordeeld. Het ging erom dat ik vertelde wat er zich de avond van het infarct zich heeft afgespeeld en welke symptomen zich voordeden. Verder herhaalde de neuroloog in opleiding nog enkele eenvoudige tests die ze ook tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis deed. Enkele artsen in opleiding werden uitgenodigd om me eens diep in de ogen te kijken... Aangezien mijn ene pupil nog steeds kleiner is dan de andere en mijn ooglid hangt. Dit blijkt het syndroom van Horner te heten. Ze wisten dit overigens feilloos te benoemen.
Overigens had ik haast nog afgebeld voor de lezing, want ik voelde me vandaag zeker niet super. Gisteren ben ik al om 21:30 uur naar bed gegaan, maar heb slecht geslapen. Ik voelde me gisteravond al misselijk en zo werd ik vanochtend ook wakker. Even voor de wc haalde weinig uit, aangezien ik een lege maag had. Toch ging het daarna wel wat beter. Goed genoeg om wel de trip naar het ziekenhuis te maken. Sylvia heeft me gebracht, hoewel die er zelf ook beroerd aan toe was. Hopelijk voelen we ons morgen allebei beter. Dan kan Sylvia werken en kan ik naar het Roessingh voor de 1e keer poliklinische therapie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten