Een pittige week

Deze week heb ik duidelijk meer therapie gehad dan de voorgaande weken. Zeker woensdag was een drukke dag. Dat heeft er zeer waarschijnlijk mee te maken dat Sylvia die dag mee mocht lopen. Hierdoor kon ze zelf zien wat ik zoal een hele dag doe en welke vormen van therapie ik volg. Ik had die dag 4 sportmomenten bestaande uit "gewone" sport, waarbij we tafeltennis hebben gespeeld, ik heb gezwommen, gevolgd door fysio en tenslotte fitness. Ik kon toen we erg duidelijk merken dat de conditie nog steeds ver onder het niveau is dat het zou moeten zijn. De donderdag en vrijdag waren een soort van rustdagen. Toen had ik vrijwel niets te doen. Dat blijven toch lange dagen.

Emotionele breakdown
De gehele week word ik constant geconfronteerd met mensen die ook een CVA (hersenbloeding of infarct) hebben gehad. Veel van die personen zitten als gevolg daarvan nu in een rolstoel, omdat ze deels verlamd zijn. Daarbij hebben veel mensen afasie, dat is een spraakstoornis, waardoor sommigen echt niet meer dan ja en nee kunnen zeggen. Dat moet zeer frustererend zijn, aangezien deze mensen in een hoofd precies weten wat ze willen zeggen. Het is erg voor de hand liggend om deze mensen als verstandelijk gehandicapten te gaan behandelen, hoewel ze dat zeker niet zijn! Hierdoor besef ik dat ik nog veel geluk heb gehad. Donderdagmorgen kan de verpleger (1 van de weinig mannelijke verplegers) mijn kamergenoot (een man rond de pensioenleeftijd) erg moeilijk wakker krijgen. Eenmaal enigszins wakker lijkt hij niet erg helder. Gedurende de dag worden er enkele test gedaan en wordt ook de arts erbij geroepen. De angst bestaat dat hij 's nachts achteruit is gegaan. Die avond ga ik samen met Sylvia naar een bijeenkomst voor CVA-lotgenoten. Als we terugkomen, blijkt de kamergenoot opgenomen te zijn in het ziekenhuis.
Zaterdag staat er in de krant een verhaal over een jonge kerel die getroffen is door een hersenstaminfarct, hetzelfde als ik heb gehad. Deze kerel was er dusdanig aan toe dat ze geen hoop meer hadden. Gezien zijn leeftijd hebben ze toch alles gedaan wat er mogelijjk was en inmiddels is hij redelijk hersteld. Zodra ik dat verhaal lees (en nu ik het hier opschrijf) breekt er iets in me. Nu pas besef ik wat me had kunnen overkomen en hoe ik er aan toe had kunnen zijn. Ik heb ook nog steeds de angst dat het me alsnog gaat overkomen, aangezien ik niet weet of en hoe het bloedvat dat de oorzaak was van het infarct, zich hersteld heeft. Voor het eerst sinds het gebeurd is, laat ik de tranen de vrije loop. Deze week staat er psychologische hulp op het programma. Ik dacht het niet nodig te hebben, maar misschien is het toch zo gek nog niet...

We zijn er nog (lang) niet
Vrijdag mocht ik eindelijk een stuk buiten fietsen. De meeste therapeuten zeiden tegen me dat het motorisch geen probleem zou zijn. Dat vermoeden had ik zelf ook. Vol goede moed ging ik dus op de fiets zitten. Maar als snel bleek dit toch flink tegen te vallen. Ik heb moeite om het stuur recht te houden en heb de neiging om enigszins rechts aan te houden met het fietsen. Dat is met geparkeerde auto's en de stoepranden een risico. Vooral bochten, obstakels en het geluid van naderende auto's blijken een probleem. Na een klein half uurtje zijn we terug bij het Roessingh. Dan blijkt de impact van het fietsen; ik ben erg moe en behoorlijk duizelig! Deze tegenvaller komt hard bij me aan! ik dacht dat het herstel erg snel ging en dat ik er al wel zo'n beetje was, maar dit zet me weer met beide benen op de grond. Blijkbaar heb ik toch nog een langere weg te gaan dan gedacht....