Voor iedereen die schrikt van de titel: Nee, ik heb geen nieuwe infarct gehad. Wat ik wel heb gehad is een tamelijk beroerde week. Na de eerste symptomen van dezelfde ziekte als die Sylvia heeft getroffen, ben ik inderdaad ziek geworden. Dinsdag ben ik dan ook niet naar het Roessingh geweest. In plaats daarvan heb ik vrijwel de gehele dag in bed gelegen met een koorts van 39,9 graden! Echt superberoerd voelde ik me gelukkig niet eens, maar een dergelijke ziekte slaat "natuurlijk" wel direct op mijn zwakke plekken... Zo had ik wederom (of nog steeds, ik weet het zo langzamerhand niet meer) veel last van mijn been. Maar erger nog, de allereerste verschijnselen die zich na mijn beroerte voordeden, kwamen terug. Zo moest ik me weer zeer goed concentreren op het lopen en maakte ik regelmatig passen die ik anders gepland had. Ook kwam het dubbelzien terug. Dat maakte me echt aan het schrikken! Gelukkig duurde dat maar even en is dat waarschijnlijk veroorzaakt door een combinatie van een verzwakt lichaam en vermoeidheid. De hele week had ik ook erg veel last van mijn keel. Slikken ging moeizaam en was pijnlijk. Toen dat eindelijk over leek te gaan, bleek mijn keelpijn zich simpelweg te verplaatsen van de linkerkant van mijn keel naar de rechter!! En dit keer was het nog heftiger... Slikken werd haast onmogelijk, omdat het vreselijk zeer deed. Zelfs drinken ging moeilijk. De pijn leek zeer veel op de pijn die ik in het ziekenhuis had, toen ik de sonde in mijn keel had!
Ik had me voorgenomen vrijdag wel weer naar het Roessingh te gaan, omdat het de goede kant op leek te gaan. Vrijdagmorgen vroeg (ik zou om 8 uur 's morgens al moeten zwemmen) stond ik dus aangekleed naast mijn bed. Helaas kreeg ik snel het vermoeden dat dit geen goede keus zou zijn. Ik heb dus besloten om toch thuis te blijven. Het feit dat ik het gekleed in een t-shirt, trui en fleecevest en met de kachel gewoon op 20,5 graden, het nog steeds steenkoud had, doet me vermoeden dat het de juiste beslissing is geweest. Ik bleek vrijdag ook nog steeds koorts te hebben.
Al met al dus een zeer beroede week met veel pijn (en veel paracetamol), maar ook angstige momenten door de symptomen die zich ook direct na mijn infarct voordeden.
Om dit verhaal toch nog positief af te kunnen sluiten, kan ik melden dat het nu toch echt weer de goede kant op lijkt te gaan. Ik heb het niet meer koud, het slikken gaat al iets beter en ook de pijn in mijn been neemt weer wat af. Nu nog het beloofde lenteweer en ik ben vast zo weer de oude...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten