Een nieuwe dag

Vandaag zijn we weer een dag dichter bij de opname in het Roessingh. Sylvia heeft gisteren nog even contact gehad met het Roessingh met de vraag of ik nu nog wel intern opgenomen moet worden. Dat blijkt toch wel het geval te zijn (meer info hebben we overigens niet). Misschien is het ook wel beter om intern opgenomen te worden. Ten eerste kan ik dan zeer gericht werken aan mijn herstel en daarnaast krijgt Sylvia toch weer iets meer rust. Ik merk dat nu ik thuis ben, het voor haar toch wel zwaar is. Ze heeft het gevoel dat ze constant op me moet letten, hoewel ik aangeef dat ik me wel kan redden. Daarnaast leidt mijn aanwezigheid natuurlijk tot meer was, kookt ze weer waar ze zich eerder redde met best smakelijke kant-en-klaar maaltijden en is de vaatwasser dus ook sneller vol. Ook is Guido drukker nu ik er ben. Al met al is dat toch wel extra zwaar voor Sylvia. Nu ik thuis ben heb ik meer tijd om na  te denken. Zo ben ik toch wel bang wat de gevolgen kunnen zijn van die verzwakte ader in mijn lichaam. Het ding is al eens gedeeltelijk gescheurd, dus het zou zo maar verder kunnen scheuren. Geen fijn idee, temeer omdat ik bloedverdunners slik... Ik probeer er dan ook zo min mogelijk aan te denken, want ik kan er toch niets aan veranderen. Af en toe probeer ik thuis mijn evenwicht enigszins te trainen. Dat blijkt toch nog erg lastig. Nog steeds val ik naar rechts als ik me niet heel goed concentreer. Gewoon lopen gaat vrij goed. Af en toe maak ik nog een onverwachtst "uitstapje" maar ik kom ongeschonden op de plek waar ik wil zijn. Buiten ben ik nog niet geweest. Daar zie ik ook wel tegen op, want dan moet ik met de rollator over straat. In het ziekenhuis en in het Roessingh vind ik dat niet zo'n probleem. Daar snapt iedereen vrijwel direct dat je blijkbaar behoorlijk ziek bent. Maar in de buurt waar je woont, is het niet prettig om op je 37ste met een rollator over straat te moeten. Ik vraag me af wanneer ik mijn trots opzij kan zetten...