De eerste week in het Roessingh

Op dit moment ben ik weer thuis met weekendverlof van het Roessing. De eerste week viel tegen. Zeker de eerste dag (dinsdag) was een complete ramp. Ik moest me op 10:30 uur melden waarna we een intakegesprek hebben gehad. Ik werd mijn kamer verwezen en dat was het dan. De hele dag heb ik mezelf moeten redden. Geen therapie, geen mensen om mee te praten, geen idee wat te doen! Er liggen links en rechts wel tijdschriften, maar die zijn meer georienteerd op ouderen. Het is vergelijkbaar met de eerste dag werken, waarna ze je een bureau toewijzen (zonder computer) in een afgezonderd kamertje en je verder compleet aan je lot overlaten. Het voelde zo vreselijk zinloos! Het ergste is dat de meeste mensen van de afdeling in veel gevallen een spraakprobleem hebben, waardoor je niet met ze kunt communiceren. Op de volgende dagen krijg ik gelukkig steeds een beetje meer therapie en weet ik de weg in het Roessingh beter te vinden. Donderdagmiddag was ik het even helemaal zat, en heb ik even lekker van de zon genoten in het naastgelegen Van Heekpark. Vrijdag heb ik voor het eerst fysio gehad, waarbij we echt oefeningen gingen doen en ik op de hometrainer mocht. Eindelijk het gevoel dat er daadwerkelijk aan het herstel en de conditie gewerkt wordt! Volgende week zal ik waarschijnlijk mogen zwemmen, fitnessen en ga ik waarschijnlijk zelfs onder begeleiding weer proberen te fietsen.
Het eten blijft helaas nog tamelijk problematisch. Zeker in het gezelschap van een groep mensen die je niet kent, gaat het eten lastiger dan thuis. Ik heb me inmiddels dan ook al 3 keer verslikt. Mensen kijken je dan verschrikt en schaapachtig aan, maar doen eigenlijk verder niets. Uiteraard schaam ik me dan rot. Nu ik ze beter ken, gaat het wel wat beter. Maar eten is niet echt leuk meer op dit moment. Dit weekend thuis heb ik wel weer geprobeerd om op een andere manier te slikken. Tja, het is vreemd te merken waar je over na gaat denken in zulke situaties. In het ziekenhuis heb ik sondevoeding gehad. Die slang in de keel deed vreselijk zeer. Op een gegeven moment moest ik hoesten. Dat was zo pijnlijk dat slikken totaal niet meer ging. Nadat mijn eerste paniekreactie minder werd, heb ik geconcludeerd dat het niet meer kunnen slikken blijkbaar iets was dat psychisch bepaald werd en niet zozeer lichamelijk. En dus zou ik het zelf ook weer om moeten kunnen draaien... Dat is toen ook gelukt en niet lang daarna is de sonde verwijderd. Maar het bleeft geforceerd slikken en echt optimaal ging het nog niet. Dit weekend heb ik geprobeerd of ik ook op een andere manier kan slikken en dat blijkt te werken. Het lijkt erop dat deze manier makkelijker gaat, dus nu gaan we proberen dit tot een routine te maken in de hoop dat dan het eten ook makkelijker gaat.
De duizeligheid blijft helaas nog steeds een rol spelen. Zeker 's morgens moet ik voorzichtig zijn met lopen e.d.. Vaak gaat het na het middageten een stuk beter. Maar de rollator heb ik niet meer nodig, hoewel ik die eigenlijk toch al zo min mogelijk gebruikt heb. Een kinderwagen biedt ook uitkomst ;)
Tenslotte ben ik blij te merken dat de postbode zowel ons huis als het Roessingh weet te vinden met leuke kaartjes!